روان‌درمانی مهلت‌دار

جمیز مان و همکارانش در دانشگاه بوستون این رویکرد را طراحی و ارائه نمودند. مان معتقد بود که کشف تعارض مراجع و بحران‌های دوران بلوغ در افراد کم‌سن و سالی که شکایت متعدد روانی و جسمی دارند، هدف اصلی درمان وی است. البته مان معتقد بود که رویکرد او برای افراد مبتلا به اختلال افسردگی اساسی نیز میتواند به شکل مناسب به کارگرفته شود.
رویکرد مان به این شکل است که درمان را به ۱۲ جلسه محدودکرده و بیان می دارد که در ابتدای درمان باید انتقال مثبت برجریان درمان حاکم باشد. در این رویکرد موضوعی محوری تعیین شده و از همانندسازی مثبت استفاده می‌شود. مقاومت‌های مراجع تفسیر می‌گردند،‌راجع به تحارب مراجع صحبت می‌شود و زمان ختم درمان از قبل تعیین می‌گردد. درمانگر در طول درمان فعال بوده و ضمن حمایت از مراجع،‌به وی‌اموزش‌های لازم را نیز ارائه می‌کند و بدین وسیله نقش مهمی در رفع تعارضات ایفا می‌کند. درمانگر تلاش مناسبی در جهت ارتقاء عزت‌نفس مراجع انجام داده تا به حل تعارضات خود همت گمارد(باکلی، ۲۰۰۳، فورلانگ، ۲۰۰۵، جوانیدیس، ۲۰۰۶، مک ویلیامز، ۲۰۰۴، سمپل و همکاران، ۲۰۰۵، سادوک ، سادوک و رویز، ۲۰۰۹).