¥زنی ٣٠ساله ام و٨ساله ازدواج کردم و تا حالا با رابطه زناشویی(دخول)به ارگاسم نرسیدم ایااین طبیعیه یاخیر؟دکترداروی فموره برام تجویزکردوقرصای دیگه امافایده ای نداشت تقاضادارم جواب بدین چون فکرکنم مشکل خیلی ازخانوماست.
Ûاختلال در ارگاسم، یکی از شایع ترین اختلالات و بدکارکردی های ج ن س ی در زنان می باشد و مطمئنا نرسیدن به ارگاسم به هر دلیلی که باشد، طبیعی نیست. مطالعات جدید نشان داده است که فقط ۳۲ درصد زنان حین آمیزش ج ن س ی می توانند به ارگاسم برسند. اینکه چرا در زنان ارگاسم رخ نمی دهد مساله پیچیده ای بوده و دیدگاه های متعددی در مورد علل عدم تجربه ارگاسم شکل گرفته اند و دلایل متعددی از مشکلات روانی نظیراسترس و افسردگی تا فقدان مهارت های لازم برای آمیزش ج ن س ی را برای این مساله بر شمرده اند. مطالعات متعددی که در ۲۰ سال اخیر انجام شده است نشان داده است که هر زنی می تواند به ارگاسم برسد، به شرط اینکه شرایط لازم برای این مساله فراهم باشد. یکی از مهمترین این شرایط وجود دانش ج ن س ی درباره چرخه پاسخ های ج ن س ی در زنان و تفاوت های موجود با مردان است. بعلاوه مهارت های لازم شریک جنسی، شرایط آمیزش و سایر مسائل ج ن س ی دیگر نظیر میل و برانگیختگی جنسی، لزج شدن مهبل و … نیز در شکل گیری آن موثر هستند.به طور کلی اختلال ارگاسم در زنان عبارت است از تاخیر یا فقدان مکرر و پایدار در رسیدن به ارگاسم به دنبال برانگیختگی ج ن س ی طبیعی. اختلال ارگاسم می‌تواند اختلالی اولیه (یعنی زن هیچگاه ارگاسم نداشته) و یا ثانویه (قبلا ارگاسم طبیعی داشته ولی بعد از مدتی دچار اختلال شده) باشد که اگر ثانویه باشد، ممکن است موقعیتی، وابسته به شریک ج ن س ی یا روش‌های آمیزش جنسی به کارگرفته شده باشد. دلایل احتمالی فقدان تجربه ارگاسم نیز به شرح زیر می باشند:
– بیماریهای مغز و اعصاب
– عوارض اعمال جراحی ناحیه ای مثل سرطان دهانه رحم، مثانه و راست روده که بعلت آسیب به اعصاب سمپاتیک و پارا سمپاتیک ارگاسم رابه تاخیر می اندازند.
– ضایعات ناشی از ضربه به طناب نخاعی مانند فلج نخاعی قسمت تحتانی طناب نخاعی
– اختلالات قلبی- عروقی که معمولاً به شکل مستقیم روی ارگاسم تاثیر نمی گذارد، اما ترس و اضطراب ناشی از مرگ ناگهانی پس ازسکته های مغزی و قلبی یا ابتلا به فشار خون بالا مانع ارگاسم طبیعی می شوند.
– اختلالات غددی ومتابولیک، نظیر دیابت، کمبود تستسترون ، کم کاری هیپوفیز و…
– اعمال جراحی، نظیر جراحی سرطان پستان، جراحی اعضا تناسلی و …
– داروها: شامل دارو های خواب آور، آرامبخشها، مواد مخدر مانند مرفین و کدئین و داروهای ضد افسردگی نظیرآمی تریپتیلین و ایمی پرامین، مواد محرک مانند کوکائین وآمفتامین و دارو های ضد فشار.
تقریبا ۱۰ درصد زنان اختلال ارگاسمی اولیه و ۵۰ درصد مشکلات ارگاسمی موقعیتی یا متناوب را مطرح میکنند. بعلاوه بیشتر اختلالات ارگاسمی ریشه روانشناختی دارند و نه فیزیولوژیکی. بنابراین لازم است قبل از ارائه درمان های احتمالی فرد با مراجعه به متخصص مورد ارزیابی دقیق قرار گرفته و پس از بررسی وضعیت، درمان و آموزش لازم ارائه گردد.
¥من زن سرد مزاجی نیستم ولی هنگاه نزدیکی با همسرم هیچ لذتی نمیبرم جز درد و سوزش شدید که به گریه هم میافتم. آیا این درد به جنس پرده بکارت ربطی دارد؟ آیا مشکلم حاد است؟
Ûدر اتباط با فقدان لذت و عدم تجربه ارگاسم می توانید به پاسخ سوال قبلی مراجعه نمایید. بعلاوه به خاطر داشته باشید که فقدان داشتن مهارت های لازم ج ن س ی خود و شریک جنسی، عدم وجود برانگیختگی لازم، وجود شرایط نامناسب برای آمیزش و… نیز می توانند موثر باشند. وجود درد و سوزش می تواند هم به دلیل جنس و ضخامت پرده بکارت باشد و هم به دلیل بیماری ها و عفونت های احتمالی دستگاه تناسلی. بهتر است سریعا و حتما به متخصص زنان مراجعه نمایید تا مشکل به طور دقیق تر بررسی گردد.
¥داروهای دیرانزالی چه داروهایی هستند؟ اسم این داروها چیست؟ آیا عوارضی هم دارند؟
Û انزال دیررس به مواردی اطلاق می شود که در آنها با وجود نعوظ طبیعی، برخلاف خواسته ی مرد، اوج لذت ج ن س ی و انزال فرا نمی رسد و نزدیکی آنقدر دوام می یابد که بیمار خسته و درمانده می شود. ممکن است اوج لذت ج ن س ی و انزال پس از نیم تا یک ساعت وقوع یابد و یا گاه پس از دو سه ساعت نزدیکی فعال نیز حادث نگردد. انزال دیررس بیماری شایعی نیست و مبتلایان به آن نیز کمتر به پزشک مراجعه می کننداز دلایل آن می توان به مصرف زیاد الکل، اعتیاد به مواد مخدر، مصرف داروهای روانگردان و ضد افسردگی ها اشاره کرد. از عوامل روانشناختی می توان به اضطراب، آشفتگی، ترس از باردارشدن همسر اشاره کرد. درمان آن نیز شامل برطرف کردن عوامل روانشناختی، کاهش فشارهای روانی و آموزشهایی جهت خوشایند کردن ارتباط ج ن س ی است.داروهایی که می توانند به رفع مشکلات دیر انزالی کمک کنند عبارتند از آمانتادین، بوپروپین، بوسپیرون، سیپروفتادین و یوهیمبین.
