رواندرمانی روانپویشی کوتاهمدت
رواندرمانی روانپویشی کوتاهمدت را حبیب دوانلو در دانشگاه مکگیل بنیانگذاری نمودهاست. این رویکرد تقریباً شامل همه انواع رواندرمانی کوتاهمدت و مداخله در بحران است.
دوانلو شرایط خاصی برای پذیرش و انجام رواندرمانی مراجعین مدنظرقرارداده است. برای مثال در این رویکرد به وجود کارکردهایی از ایگو برای کار رواندرمانی، اهمیت زیادی قائل میشوند . ایجاد رابطه حسنه درمانی نیز اهمیت بالایی برخوردار است و حتما باید ایجاد گردد. انگیزه برای تغییر درمراجع باید ایجاد شده و در عین حال مراجع باید توانایی بالایی برای روبهرویی با اضطراب و علائم اختلال داشته باشد. توانایی تفسیر وقایع و ایجاد ارتباط بین وقایع مختلف و افراد مختلف زندگی از دیگر تواناییهایی است که در این رویکرد برای پذیرش مراجعین به آن اهمیت داده میشود. دوانلو تأکید میکند که واکنش مراجع به تفسیر، معیاری مهم در انتخاب مراجع و پیشآگهی اوست.
مولفههای اصلی در رویکرد دوانلو عبارتند از: داشتن انعطاف درمانی بهمنظور انطباق درمانگر با نیازهای مراجع محدود کردن تمایلات واپس روانه مراجع، مداخله فعالی جهت ایجاد مانع برسرراه وابستگی مراجع، دستیابی به بصیرت و بینش درمراجع برای تفسیر هیجانات و انتقال تا تبدیل به تجارب مثبت در طول درمان شوند(باکلی، ۲۰۰۳، فورلانگ، ۲۰۰۵، جوانیدیس، ۲۰۰۶، مک ویلیامز، ۲۰۰۴، سمپل و همکاران، ۲۰۰۵، سادوک ، سادوک و رویز، ۲۰۰۹).