نمایش روانی

این نوع گروه درمانی در واقع شکلی از نقش بازی کردن است که بانی آن مورنو بود. بیماران مثل اینکه واقعا در وضعیت مربوطه قرار دارند به ایفای نقش می‌پردازند. این نقش بازی کردن تا حدودی تخلیه هیجانی و خودانگیختگی در پی دارد و بینش و خودشناسی افراد را بالا می‌برد. بیماران باید نقش خودشان یا نقش دیگری را بازی کنند. گاهی نیز باید در وسط نمایش نقش خود را عوض کنند. نمایش می‌تواند در مورد واقعه‌ای مربوط به گذشته بیماران یا رویداد قریب‌الوقوعی باشد که نگران آن هستند(کوری و کوری، ترجمه نقشبندی و همکاران، ۱۳۸۲)