عوامل درمانبخش در گروه درمانی
۱- انتقال اطلاعات: اعضای گروه علاوه بر درمانگر از سوی یکدیگر راهنمایی می‌شوند و به یکدیگر توصیه‌هایی می‌کنند.
۲- امیدوار شدن: مشاهده کسانی که مشکلاتشان را با موفقیت رفع می‌کنند، افراد را امیدوار می‌کند.
۳- همگانی بودن. افراد با گوش دادن به صحبت‌های دیگران، می‌فهمند که آنها نیز ترس‌ها، مشکلات و نگرانی‌هایی مشابه ترس‌ها، مشکلات و نگرانی‌های خودشان دارند.
۴- نوعدوستی: اعضای گروه در شروع، غالبا احساس بی‌فایده بودن می‌کنند و روحیه بالایی ندارند. ولی وقتی می‌فهمند که می‌توانند به بقیه اعضای گروه کمک کنند، بیشتر احساس ارزشمندی و قابلیت می‌کنند.
۵- یادگیری میان فردی: تعامل با دیگران در گروه می‌تواند روابط میان فردی، مهارت‌های اجتماعی، حساسیت به خرج دادن در مورد دیگران، حل اختلاف‌ها و مواردی از این قبیل را آموزش بدهد.
۶- تقلید: مشاهده و گوش دادن به صحبت‌های دیگران زمینه‌ساز الگوبرداری از زمینه‌های مفیدتر می‌شود. اعضای گروه از یکدیگر چیزهایی یاد می‌گیرند.
۷- بازپیدایی اصلاحی خانواده اولیه: بافت گروه به بیماران کمک می‌کند مشکلات مرتبط با اعضای خانواده خود را بشناسند و حل کنند. تاثیرات تجارب گذشته خانوادگی با پی بردن به این نکته که روش‌های مقابله‌ای ناسازگارانه قبلی در گروه بی‌تاثیرند، برطرف خواهد شد.
۸- تقلید هیجانی: یادگرفتن شیوه ابراز احساسات به شکلی صادقانه و راحت در گروه، زمینه‌ساز ایجاد اعتماد و درک متقابل خواهد شد.
۹- انجسام گروهی: اعضای گروه به گروه کوچکی پیوند می‌خورند که با پذیرفتن آنها موجب افزایش عزت نفسشان می‌شود(کوری و کوری، ترجمه نقشبندی و همکاران، ۱۳۸۲).