بارداری، وضع حمل و تولد فرزند از مراحل گذار مهم در زندگی هستند که معمولا تاثیرات عمیقی بر سازگاری زناشویی مادران و پدران دارند. مطالعات انجام شده در این حوزه نشان داده است که کاهش میل ج ن س ی و تعداد دفعات رابطه ج ن س ی از اولین مسائلی هستند که در این ارتباط خود را نشان میدهند. و البته دلایل متعددی برای این تغییرات نیز گزارش شده است. برخی از زنان باردار بیان کرده اند که در سه ماهه اول بارداری به دلیل اینکه ممکن است داشتن رابطه ج ن س ی منجر به سقط جنین گردد، از داشتن رابطه ج ن س ی در این دوران هراس داشته اند. در سه ماهه بعدی هم پدران و هم مادران به دلیل ترس از اینکه ممکن است داشتن رابطه ج ن س ی و ارگاسم به جنین آسیب برساند، از این مساله خودداری کرده اند. با این حال باید بیان داشت که هیچ شواهد محکمی که نشان دهد داشتن رابطه ج ن س ی ممکن است باعث عفونت شده و یا به جنین آسیب رساند، وجود ندارد. هرچند که باید گفت برعکس آنچه که تصور می شود، داشتن رابطه ج ن س ی در طول دوران بارداری می تواند لذت بخش نیز باشد، به دلیل لزج تر شدن واژن، عدم ترس از بارداری و به تبع عدم استفاده از وسایل جلوگیری از بارداری، و در نهایت به دلیل تراکم بیشتر خون در ناحیه مهبل رسیدن به ارگاسم با لذت بیشتری برای هردونفر همراه خواهد بود و میزان لذت ج ن س ی افزایش خواهد یافت. اما و بویژه هرچه از زمان بارداری بگذرد، به دلایل فیزیکی و سخت تر شدن شیوه های خاص قرارگرفتن زن و مرد در جریان رابطه ج ن س ی ، بسیاری از زوجین میل ج ن س ی خود را در این دوران به میزان زیادی از دست میدهند و ترجیح میدهند که تا بعد از تولد بچه آمیزش ج ن س ی نداشته باشند. البته نداشتن امیزش ج ن س ی به معنای قطع کامل روابط ج ن س ی نیست، و زوجین برای حمایت عاطفی از یکدیگر در این دوران می توانند به روابط عاطفی خود شکل دیگری بخشیده و از نوازش های ج ن س ی و داشتن رابطه ج ن س ی دهانی( برای مثال بوسیدن) استفاده نموده و تا حدودی نیازهای ج ن س ی یکدیگر را نیز برآورده سازند. توجه به این نکته بسیار مهم است که در دوران بارداری و بویژه در ماه های آخر، حتما باید از شیوه های خاص قرارگرفتن (زن در بالا) برای پیشگیری از هرگونه آسیب احتمالی به مادر و جنین استفاده نمود. برای مدت زمانی بعد از تولد فرزند، کاهش میل ج ن س ی ، خستگی و تغییرات هورمونی در مادر وجود دارد و معمولا مدت زمانی طول میکشد تا وضعیت به حالت اولیه خود برگردد. بنابراین بسیار مهم است که تا زمان توقف کامل خونریزی های بعد از تولد بچه، و برای جلوگیری از آمیزش ج ن س ی دردناک و ناراحت، از داشتن رابطه ج ن س ی پرهیز گردد.

بعد از گذشت حدود ۴ تا ۶ هفته (به گفته برخی محققین ۵ تا ۷ هفته) از زمان زایمان، معممولا خونریزی های و سایر آسیب های حاصل از زایمان برطرف شده و می توان فعالیت ج ن س ی را به شکل مطلوب گذشته داشت. بعلاوه خستگی، صرف انرژی برای نگهداری از بچه، رفع خواسته های بچه و مراقبت از وی ممکن است داشتن رابطه ج ن س ی را برای مادران کم اهمیت تر کند و به نیازهای همسر خود کم توجه تر. بنابراین مهم است که زوجین مخصوصا در این دوران بیشترین میزان حمایت را از یکدیگر داشته باشند و برای کاهش مشکلات میزان همکاری خود را افزایش داده و از انجام برخی فعالیت های جانبی پرهیز کنند. مادران باید به این نکته توجه داشته باشند که تا زمان شروع مجدد دوران قاعدگی شان، کمبود استروژن و خشکی واژن می تواند باعث کاهش میل و برانگیختگی و یا داشتن رابطه ج ن س ی دردناک و عدم رسیدن به ارگاسم گردد و بنابراین مشکلاتی را برای زوجین ایجاد کند. بعلاوه در زمان شیر دهی سطوح بالای پرولاکتین نقش مهمی در خشکی واژن ایفا میکند، بنابرای بهتر است در صورت وجوداین قبیل مشکلات هنگام داشتن آمیزش ج ن س ی برای جلوگیری از درد از ژل های آمیزشی مناسب استفاده گردد. همچنین به دلیل شیردهی ممکن است به سینه زنان آسیب های وارد آید و نوعی احساس درد در زنان بوجود آید که می تواند تا حدودی در کاهش فعالیت ج ن س ی موثر باشد. نکته مهمی که باید زوجین به آن توجه کنند این است که به مرور زمان که نیازهای کودک کاهش می یابد؛ مادر میل و رغبت ج ن س ی خود را دوباره بدست می اورد و می تواند به مانند گذشته به فعالیت ج ن س ی خود ادامه دهد.

در ارتباط با رعایت مرزها از طرف والدین باید بیان داشت که والدین باید اطلاعات مناسب را در زمان مناسب به فرزندان خود منتقل کنند. معمولا کنجکاوی فرزندان با این سوال که «بچه ها از کجا می آیند؟» مطرح میگردد. و والدین نیز باید اطلاعات کافی را در این زمینه در اختیار قرار دهندو مسلما هیچ پاسخ قطعی و روشنی در این ارتباط وجود ندارد و بسته به دیدگاه های اخلاقی و ارزشی خانواده چنین مرزبندی هایی انجام میگردد. و در این ارتباط تحقیقات و شواهد محکمی وجود ندارد.