 چرا بعضی مردان تمایلی به نزدیکی با همسرشان ندارند؟
 آقای دکتر! یک فرد معمولی از کجا می‌تواند بفهمد که احتمالا با کاهش میل ج ن س ی مواجه شده است؟
 چرا بعضی مردان میل ج ن س ی خود را از دست می‌دهند؟
 داروها هم می‌تواننند با میل ج ن س ی مردان تداخل داشته باشند؟
 آیا مشکلات هورمونی مرد هم میل ج ن س ی مرد را کاهش می‌دهند؟
 آیا کیفیت رابطه یک مرد با همسرش می‌تواند بر میل ج ن س ی او نسب به همسرش موثر باشد؟
 عده‌ای معتقدند که گذراندن تمام زمان‌شان با همسر میل ج ن س ی را نسبت به او کم می‌کند آیا علم این ادعا را می‌پذیرد یا تنها جنبه توجیهی دارد؟
 بعضی از مردان در دوران بارداری یا شیردهی همسر از روی احترام یا حس لطیف و پاک مادری زن دوست ندارند به او نزدیک شوند ایا این نگرش صحیح است؟
 به‌طور کلی برای مواجهه با کاهش میل ج ن س ی مرد چه توصیه‌هایی دارید؟

اصولا داشتن فعالیت ج ن س ی چه در زنان و چه در مردان امری چند بعدی بوده و عوامل مختلفی نظیر همسر(شریک ج ن س ی )، شرایطی که رابطه در ان اتفاق می افتد و عوامل فردی می توانند در شکل گیری آن مداخله داشته باشند. بنابراین پرداختن به هر مساله ای در این ارتباط از قبیل میل ج ن س ی ، برانگیختگی، ارگاسم و … باید از دیدگاه عوامل فردی، بین فردی، روانشناختی، پزشکی، محیطی و… بررسی گردد.
این مساله که چرا برخی مردان تمایلی به نزدیکی با همسرشان ندارند، امری کاملا طبیعی بوده و ممکن است عوامل متعددی در آن نقش داشته باشند. نکته مهم در تبیین چگونگی این مساله، دانستن این موضوع است که چنین مساله ای در چه شرایطی اتفاق می افتد؟ آیا در همان سال های اولیه زندگی مشترک بی میلی وجود دارد؟ آیا تحت شرایط زمانی و مکانی خاصی این مساله شکل می گیرد؟ آیا ممکن است بی میلی تحت تاثیر مسائل دیگری باشد؟ و سوالات متعدد دیگری که لازم است به دقت بررسی گردند.
اغلب افراد میل ج ن س ی را به معنای شهوات، هوس و هوای نفسانی درنظر می گیرند.اگرچه این اصطلاحات می توانند تاحدی احساسات مربوط به میل ج ن س ی را توصیف کنند، اما اصطلاح میل ج ن س ی تا حدی پیچیده تر می باشد.
میل ج ن س ی یک مرحله روانشناختی بوده که طی آن، فرد تمایل به خیال پردازی، خودارضایی یا داشتن فعالیت ج ن س ی با فرد دیگری دارد. مشکلات مرتبط با میل ج ن س ی زمانی مطرح می شوند که افراد فقدان میل ج ن س ی یا میل ج ن س ی پایین را تجربه کنند، درحالیکه سایر افراد میل ج ن س ی بالا یا دائمی دارند. میل ج ن س ی بسیار بالا یا بسیار پایین می تواند برای افرادی که این مشکلات را تجربه می کنند ، ناراحت کننده و آزارنده باشدو طبیعی است که همسران این افراد هم در ناراحتی به سر ببرند. میل ج ن س ی پایین به عنوان یک بدکارکردی درنظر گرفته می شود درحالیکه میل ج ن س ی بسیار بالا اغلب به عنوان اعتیاد ج ن س ی درنظرگرفته می شود. مشکلات مرتبط با میل ج ن س ی چه در مردان و چه در زنان با توجه به مسائلی از قبیل فقدان رغبت و شهوت و فقدان اشتیاق و میل در ارتباط با شرایطی از قبیل خیال پردازی های ج ن س ی ، خود ارضاییو یا داشتن رابطه ج ن س ی تعریف می شود. بی میلی ج ن س ی به دو نوع بی میلی ج ن س ی موقعیتی و بی میلی ج ن س ی فراگیر تقسیم می شود. زمانیکه فرد نسبت به همسرش در شرایط خاصی(مثلا در محیط خانه بی میل است، ولی در مسافرت و خارج از خانه میل وجود دارد) میل ج ن س ی ندارد، از نوع موقعیتی است و زمانیکه در هر شرایطی بی میلی وجود نداشته باشد از نوع فراگیراست.
بسیاری از زوجین در شرایط نامناسبی با هم رابطه ج ن س ی برقرار می کنند،؛ آن ها اغلب به دلیل مشغله های کاری خستگی جسمانی و روانی، نگرانی های شغلی و خانوادگی آمادگی لازم برای داشتن رابطه ج ن س ی را نداشته ولی بنا به دلایلی (مانند فشار همسر، نشان علاقه و احترام به همسر، تصور اینکه انجام وظیفه می کنند) اقدام به برقراری رابطه ج ن س ی می کنند و طبیعی است که رابطه ج ن س ی موفقیت آمیزی نداشته باشند. چنین شرایطی عموما باعث کاهش میل ج ن س ی در هر دو جنس می گردد. این مساله زمانی حاد می شود که مدت زمان بیشتری از ازدواج گذشته باشد و مسائل دیگری نظیر نگهداری از فرزندان، عادی شدن روابط، الگوهای ج ن س ی روزمره و تکراری نیز به ان اضافه می گردد.
علاوه براین ممکن است روابط زناشویی و عاطفی زوجین دچار مشکل باشد، تعارضات زناشویی و نبود عشق و علاقه به یکدیگر می تواند میل ج ن س ی را را کاهش دهد. ممکن است علیرغم وجود عشق و علاقه بین زوجین، یکی از ان ها نسبت به دیگری جذابیت ج ن س ی نداشته باشد و نتواند با وی ارتباط برقرار کند، علاوه بر این ممکن است زوجین به دلیل فقدان مهارت های عاطفی و ج ن س ی نتوانند به شکل مناسب نیازها و خواسته های یکدیگر را درک کرده و آن ها را ارضاء نمایند. در مواردی اتفاق می افتد که مرد نسبت به همسر خود احساس خاصی دارد و همسرش وی را یاد فرد مهم در زندگی مانند مادر و یا دیگری می اندازد، این مساله باعث می شود مرد میل ج ن س ی نسبت به همسرش را از دست بدهد جون وی را یاد فرد خاصی می اندازد، پاکدامنی و پرهیزکاری زن دلیل دیگری است که باعث می شود مرد نخواهد با وی ارتباط برقرار کند و این مساله لزوما به معنای نداشتن میل ج ن س ی نیست.
وجود مشکلات روانشناختی نظیر اضطراب و بویژه افسردگی (هم خود اختلال و هم مصرف داروهای ضدافسردگی بویژه SSRI’s) می توانند موجب کاهش میل ج ن س ی گردند. بعلاوه طرز تفکر و نگرش های فرد تاثیر بسزایی در عدم تمایل به داشتن رابطه ج ن س ی دارد. بسیاری از زنان و مردان رابطه ج ن س ی را صرفا وسیله ای برای تداوم نسل می دانند و معتقدند داشتن رابطه ج ن س ی با هدفی غیر از این گناه محسوب می گردد، بنابراین طبیعی است که برای داشتن رابطه ج ن س ی اقدام نکنند. از طرفی نوع نگرش فرد نسبت به عملکردش نیز می تواند موجب کاهش میل ج ن س ی گردد. برای مثال مردانی که تصور می کنند در هرشرایطی باید آمادگی برقراری رابطه را داشته باشند ولی در عمل با شکست مواجه می شوند، ممکن است نسبت به توانمندی خود شک کرده و عزت نفس ج ن س ی شان کاهش یابد و دیگر میلی به داشتن رابطه نداشته باشند.
وجود مشکلات ج ن س ی دیگر نظیر بدکارکردی نعوظ و انزال زودرس در مردان و نگرش های منفی که فرد نسبت به عملکرد ج ن س ی خود پیدا می کند (به عنوان پیامد مشکلات ج ن س ی ) و حتی مشکلات ج ن س ی زن نظیر خشکی واژن و درد و… باعث می گردد میل به رابطه ج ن س ی کاهش پیدا کنند. ترس از تکرار شکست و عدم موفقیت رابطه ج ن س ی ، ترس از اینکه مرد نتواند همسر خود را ارضاء کند، ترس از اینکه برقراری رابطه ج ن س ی موجب آزار و اذیت همسر (به دلیل درد ناشی از مقاربت) همگی می توانند باعث گردند رابطه ج ن س ی کاهش پیدا کند.
علاوه بر مشکلات روانشناختی و ج ن س ی ، وجود مشکلات جسمانی نظیر سرطان سبب تعدیل میل ج ن س ی می‌شوند و بیماری‌های قلبی‌عروقی، فشارخون بالا، کلسترول بالا و دیابت هم با کاهش جریان خون به ناحیه تناسلی میل ج ن س ی را کاهش می‌دهند. اختلالات تیروئیدی و تومورهای غده هیپوفیز هم ممکن است سبب کاهش میل ج ن س ی شوند.
مردانی که سطح تستوسترون در آنها پایین تر از سطح نرمال است نیز کاهش میل ج ن س ی را تجربه می کنند. چند دلیل احتمالی برای کاهش سطح تستوسترون وجود دارد که با آزمایشهای پزشکی و تستهای آزمایشگاهی مشخص می شود. تاثیر پایین بودن سطح هورمون در زنان هنوز چندان روشن نیست. ممکن است سطح پایین هورمون در زنان علت پایین بودن سطح میل ج ن س ی باشد. اما در مردان پایین بودن سطح هورمون تستوسترون همیشه با کاهش میل ج ن س ی همراه است. افزایش پرولاکتین واشکالات تیروییدی مخصوصا کم کاری ان نیز در کاهش میل ج ن س ی موثراست.
مصرف برخی داروها نظیر داروهای ضدافسردگی(بویژه SSRI’s) و داروهای ضد فشارخون و یا داروهای ضدریزش مو می توانند کاهش میل ج ن س ی را به دنبال داشته باشند.
در کنار عوامل روانشناختی، پزشکی و عوامل فردی، عوامل بین فردی و روابط عاطفی زوجین نیز در این امر نقش بسیار مهمی را ایفا می کنند. نوع روابط حاکم در تعیین این مساله که زوجین چگونه با مشکلات مختلف خود کنار می ایند تعیین کننده است. وجود علاقه عشق نسبت به یکدیگر، درک متقابل از نیازها و خواسته های یکدیگر، درک شرایط خاص زمانی و مکانی که زوجین در آن به سر می برند عوامل موثری هستند که می توانند میل ج ن س ی را تحت تاثیر قراردهند. البته باید خاطر نشان ساخت وجود عشق و علاقه صرفا برای داشتن میل ج ن س ی کافی نیست و زوجین باید نسبت به یکدیگر جذابیت ج ن س ی نیز داشته باشند، بتوانند شرایط یکدیگر را درک نموده و مدام یکدیگر را برای داشتن رابطه ج ن س ی تحت فشار قرارندهند. هدف از داشتن رابطه ج ن س ی کسب لذت زوجین است،بنابراین باید در این ارتباط با یکدیگر توافق داشته باشند. وجود تعارضات زناشویی، عدم توافق و سازگاری بین زوجین، روابط بین فردی آسیب دیده، عدم اعتماد و احترام ، وجود احساس خشم و نفرت بین زوجین، عدم توجه به نیازهای یکدیگر و.. موجب کاهش میل ج ن س ی و کاهش رضایتمندی ج ن س ی می گردد.

کاهش میل ج ن س ی به‌طور ناگهانی به‌وجود نمی‌آید و پروسه‌ای تدریجی دارد؛ می‌‌توان گفت اگر فردی در طی ۱ سال گذشته، چندین ماه تمایلی به نزدیکی نداشته دچار کاهش میل ج ن س ی شده است. البته تکرر فعالیت ج ن س ی بهترین راه بررسی میل ج ن س ی نیست چون حرارت رابطه همسران به مرور کاهش می‌یابد و زوجین برای جذاب ماندن در نظر یکدیگر باید تلاش کنند. می‌توانید بری یافتن علایم هشدار دهنده پرسش‌های زیر را از خودتان بپرسید
• در خانه فقط در هنگام خواب به فکر نزدیکی می‌افتید
• نزدیکی احساس ارتباط و اشتراک را به شما نمی‌دهد
• یکی از شما همیشه آغازگر و همیشه تحت فشار است
• نزدیکی یک فعالیت معمولی و مکانیکی شده است
• هرگز در مورد همسرتان تفکرات ج ن س ی ندارید
• نهایتا ۱-۲ بار در ماه نزیکی دارید
اگر اکثر این عبارات در مورد شما صادق است احتمال دارد تا مدتی نه چندان دور دچار کاهش میل ج ن س ی شوید.

مهمترین نکته ای که در درمان مشکلات ج ن س ی باید در نظر داشت شناخت دقیق عوامل ایجاد کننده مشکل و جوانب مختلف ان است تا بتوان برنامه ریزی درمانی و آموزشی لازم را ارائه داد. به همین منظور پیشنهاد می گردد مراجعه به متخصص برای انجام ارزیابی های دقیق و ارائه درمان موثر بهترین راه حل درمانی برای افراد دارای مشکل است. با این حال بسته نوع مشکلات ایجاد کننده درمان ها نیز متفاوت خواهند شد. باید در نظر داشت درمان بی میلی ج ن س ی یا هر نوع مشکل ج ن س ی دیگر تا زمانیکه عوامل دیگر نظیر تعارضات زناشویی، مشکلات روانشناختی، مشکلات ارتباطی، مشکلات پزشکی و … حل نشده اند کاری بی فایده است.در درمان مشکلات ج ن س ی باید ابتدا عوامل ایجاد کننده جانبی را درمان شوند، آنگاه می توان به حل موثر مشکلات ج ن س ی افراد پرداخت.
زوجینی که مشکلات ج ن س ی شان به دلیل تعارضات زناشویی یا فقدان عشق دو طرفه است، ممکن است بتوانند از زوج درمانی برای رفع مشکلات شان بهره ببرند. زوج درمانی معمولا برای زوجینی که حدودا ۵ سال از زمان شروع مشکلاتشان میگذرد، مفید است.
اگر بی میلی ج ن س ی ناشی از فقدان جذابیت ج ن س ی همسر است، باید رویکردی های مبتنی بر تغییرات امکان پذیر ظاهری همسر اتخاذ گردد، لازم است زوجین با یکدیگر توافق نموده و تغییرات ظاهری که می تواند جذابیت ج ن س ی را ایجاد کند، در صورت امکان ایجاد شوند. برای پیشگیری از هر نوع رنجشی لازم است این مساله با دقت و با نظارت متخصص صورت پذیرد.
چنانچه الگوهای روابط ج ن س ی زوجین، الگوهای تکراری و بدون تغییر باشند، لازم است رویکرد مبتنی بر ایجاد تغییر در الگوهای رفتارج ن س ی اتخاذ شود. البته این تغییرات، زمانی امکان پذیر هستند که زوجین میل بالایی به ایجاد بهبودی در روابط بین فردی خود داشته و در مورد روش های جدید فعالیت ج ن س ی با یکدیگر به توافق رسیده باشند.
مردانی که سطوح پائینی از تستسترون دارند، دچار مشکلاتی در ارتباط با کاهش میل ج ن س ی می شوند. تعیین سطح تستسترون و درمان آن باید توسط پزشک متخصص صورت گیرد. هنگام اضافه نمودن تستسترون، باید به سن و وضعیت سلامت مردان توجه خاصی مبذول گردد. برای مثال در مردانی که سرطان پروستات دارند، اضافه نمودن تستسترون می تواند پیشرفت سرطان را باعث گردد. با این حال اضافه نمودن تستسترون در مورد اکثر مردانی که سطوح پایینی از آن را دارند، بی خطر است. اضافه کردن تستسترون می تواند از طریق مصرف قرص، تزریق و یا ژل باشد. اضافه کردن تستسترون معمولا افزایش میل ج ن س ی را به دنبال خواهد داشت.
به همین ترتیب با مشخص شدن علل مشکلات می توان برنامه های درمانی مناسب را طراحی نموده و اجرا کرد. البته پرداختن به این امور باید با نظارت متخصص همراه باشد.